zawieszenie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. zawiesić. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 8}}praw. {{/stl 8}}{{stl 7}} orzeczone przez sąd zaniechanie… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zawieszenie — n I 1. rzecz. od zawiesić. ∆ Zawieszenie broni «uzgodnione przez strony wojujące wstrzymanie działań wojennych na pewien okres lub bezterminowo» 2. lm D. zawieszenieeń «to, na czym coś jest zawieszone» Wahadła w przyrządzie pomiarowym mające… … Słownik języka polskiego
zawieszenie broni — {{/stl 13}}{{stl 7}} zaprzestanie walk na określony czas lub bezterminowo, zwykle uzgodnione przez walczące strony : {{/stl 7}}{{stl 10}}Uzgodniono zawieszenie broni. Przestrzegać, nie przestrzegać zawieszenia broni. Ogłosić jednostronne… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
niskie zawieszenie — Krótkie nogi i niekształtne pośladki i biodra (kobiece) Eng. A woman s short legs or unshapely buttocks and hips … Słownik Polskiego slangu
wysokie zawieszenie — Długie kobiece nogi lub zgrabne pośladki i biodra Eng. A woman s long legs or shapely buttocks and hips … Słownik Polskiego slangu
Jan Matejko — Jan Matejko, Self portrait, 1892 Birth name Jan Mateyko Born … Wikipedia
Napięcie Theatre — Teatr Napięcie Address ul. Strykowska 131 City Łódź Country Poland Years active 2005 present napiecie.wordpress.com … Wikipedia
Зигмунд (колокол) — Колокол Зигмунд, Сигизмунд Dzwon Zygmunta … Википедия
broń — ż V, DCMs. broni; lm M. bronie, D. broni 1. zwykle blm «narzędzie walki, każda rzecz służąca do obrony własnej lub do rażenia nieprzyjaciela; oręż» Broń myśliwska, sportowa, wojskowa. Broń przeciwlotnicza, przeciwpancerna. Broń ręczna,… … Słownik języka polskiego
kalibrownica — ż II, DCMs. kalibrownicacy; lm D. kalibrownicaic 1. «urządzenie do kalibrowania (mierzenia średnicy) owoców» 2. techn. «tokarka do wykańczającej obróbki walców hutniczych, zaopatrzona w specjalne wsporniki, umożliwiające zawieszenie nad walcem… … Słownik języka polskiego
kondemnata — ż IV, CMs. kondemnataacie; lm D. kondemnataat hist. «w dawnym prawie polskim: wyrok skazujący, wydawany zaocznie w sprawach karnych i cywilnych, powodujący między innymi zawieszenie praw szlacheckich aż do chwili poddania się wyrokowi przez… … Słownik języka polskiego
